اشعار

در دل تاریك شب ها، باز می پیچد دعایت          می تـراود ذكر حـق، از سینـۀ درد آشنایت

هیچ نوری نیست، نوری نیست؛ اما تا می آیی            ناگهان خورشید، سر برمیكشد ازجای پایت

نقـطۀ عطف تـمام عـابدان معـنا گرفته            در قنوت دست هایت، در شكوه ربنایت

كربلا یعنی همان جایی كه بیمارش تو باشی            می رسد از خیمه ها و از نیستان ها نوایت

خلق در خواب خوش اند و زاهدان غرق تظاهر !          کی خبردارد كسی از سجده های بی ریایت؟

این جهان، دربار شام است و پُراز بی حرمتی ها            می شود آیا دوبـاره گل كند زنگ صدایت؟

می شود آیا دوباره گل كند در این زمانه            پا به پای زینب كبری، طنین خطبه هایت؟

من فرزدق نیستم اما دلم می خواست آقا            شعرهایم را فقط یكبار می خواندم برایت

تا تورا دارم، چه غم دارم عزیزآسمانی !          ای خوشا بی بال و بی پر، پركشیدن درهوایت

وارث حــیـــدر کــرّار مــنــم           باعـث خــواری کـفــار مـنـم

خطبه ام مثل علی غـوغا کرد               کوفـیان را همگی رسـوا کرد

تـیــغ بــرّانِ سخـن در دستــم           از تـبــار عــلـویّــون هـسـتـم

مـن کـه در دام بـــلا افــتــادم            یـوسـف کـرب و بلا سجّـادم

گر چه من وارد مـیدان نشـدم           دست بر قبضۀ طـوفان نشدم

مانده بودم که شوم یـار حـرم                مثـل عـبّاس، علـمـدار حــرم

زخـم این سـیـنـه مـداوا نشود                گـرۀ بــسـتـۀ مــا وا نــشــود

من که سی سال ز غم رنجیدم                چه بگویم که چه چیزی دیدم

دیــده ام تـشـنـگـی اصـغـر را                دیـده ام گـریـۀ یـک مـادر را

دیـده ام چـهـرۀ افــروخـتـه را                خیمه های ز عطش سوخته را

دیــده ام قــتـلگــه ســوزان را                خنجر و دشمن بی وجـدان را

دیــده ام ایـنـکـه پــدر افـتــاده                از جــراحــات کـمــر افـتـاده

دیــده ام که کـفـنش را بـردنـد                نـیـزه ها پیـرهـنش را بردنـد

هـمـۀ هـسـتی مـا غـارت شـد            خاتـم خـون خـدا غـارت شـد

چه بـگـویـم که اسـارت دیـدم           صحنه هایی ز جسارت دیـدم

چشم کوفی جگـرم را سوزاند               آتشـش بال و پرم را سوزانـد

سهـم مـن غـصّـه و آلام شـده            ذکر هر شـام من الـشّام شـده

ما کجا مجـلس اغـیـار کجا؟!                ما کجا کـوچه و بازار کجا؟!

ما کجـا سنـگ لب بـام کجا؟!           ما کجا خـنـده و دشنام کجا؟!

کیـستم من؟ پـیـشـوای چـارم اهـل‌یـقـیـنم           سـیّـد سـجّـاد، بـاب الله، زیـن‌الـعـابـدیـنم

قطب عرفان، روح ایمان، جان قرآن، رکن دینم              هل اتی وکوثر و فرقان و نور و یا و سینم

چون نبی مشکل‌گشایم، چون علی حبل‌المتینم

من علی بن‌حسین بن‌ امیــرالـمــؤمنیـنــم

نیتم، تکبیر و حمدم، کعبه‌ام، حجرم، مقامم            زمزمم، سعیم، صفایم، مروه‌ام، رکنم، مقامم

هم قـنوتم هم سجودم هم تشهد هم سلامم           هم جهادم هم زکاتم هم صلاتم هم صیامم

هم حیــاتــم هم نجــاتم هم امانم هم امینم

من عــلــی بن‌حسین بن‌ امیــرالـمـؤمنینم

رکن می‌بـالد که دست من نماید استلامش            کعبه می‌نازد که من از سوی حق باشم امامش

هر‌که ما را دوست دارد از خدا بادا سلامش              هرکه با ما بود دشمن تا ابد لعن مدامش

من قـسیم جنت و دوزخ به روز واپسینم

من علی بن‌حـسین بن‌ امـیـرالـمـؤمـنـیـنم

آسمانی‌هـا هـمه محـو منـاجـات شب من              نور خیزد از کلام و، وحی جوشد از لب من

آسمان پیچد به خود در شعلۀ تاب و تب من              ذات حق لبیک‌گو با ذکر یارب‌یارب من

گشته محراب دعـا آغوش رب العالـمینم

من علی بن‌حـسین بن‌ امـیـرالـمـؤمـنـیـنم

من به شهر شام، روز شامیان را شام کردم              درغل و زنجیر دشمن یاری اسلام کردم

فتـح ثـارالله را در سـلـسله اعـلام کـردم              آل سفیان را بسی رسوای خاص وعام کردم

بـا بـیــان دلنـشـیــن و بـا کـلام آتـشـیـنـم

من علی بن‌حسین بن‌ امـیــرالـمـؤمـنـیـنم

جسم بابم گشت پامال سواران، صبرکردم              پیکرم ازبام‌ها شد سنگ‌ باران، صبر کردم

سینه‌ام آتش گرفت از داغ یاران، صبر کردم              خورد سیلی برعذار گل‌عذاران، صبرکردم

با وجود آن که بودی دست حق در آستینم

من علی بن‌حـسین بن‌ امـیـرالـمـؤمـنـیـنم

من که خود اصل دعا روح دعا قلب دعایم              شامــیـان بی‌حـیا دادنـد دشنام از جـفایم

حلقه‌های سلسله‌ خون گریه کردند ازبرایم              سخت‌تر بود از زمین کـربلا شـام بلایم

ریختند از بام، خاکستر بـه فـرق نازنینم

من علی بن‌حـسین بن‌ امـیـرالـمـؤمـنـیـنم

ظلم و بیداد و ستم از دشمنان پیوسته دیدم           ده عزیز خویش را در ریسمانی بسته دیدم

چشمِ گریان، صورت خونین، سربشکسته دیدم              شامیان را بهر استقبال، دسته‌دسته دیدم

حمله با تیغ زبان کردند بر قلب حـزیـنم

من علی بـن‌حسین بن‌ امـیـرالـمـؤمـنـیـنم

عمه‌ها منزل به منزل چشمشان در اشک‌ریزی              متحد گـشـتـند اهـل شام با قـرآن‌ستیزی

وای بر احوال آن‌کو خوار شد بعد ازعزیزی              سرخ‌رویی خواهرم را خواست ازبهر کنیزی

کشت ازغیرت عرق جاری به صورت ازجبینم

من علی بن‌حسین بن‌ امـیــرالـمـؤمـنـیـنـم

من که خورشید جمالم، شد غبار غم نقابم           بـا سـر پاک پـدر بردنـد در بـزم شرابم

پیش چشمم چوب می‌زد خصم بر لب‌های بابم              خارجی کردند در اوج مسلمانی خطابم

گرچه دانستند نور چـشـم خـتم‌الـمرسلینم

من عـلی بن‌حسین بن‌ امـیـرالـمـؤمـنـیـنم

بغضش شکست زخم دلش بی حساب شد           سـجـاده اش مـعـطـر با اشـک نـاب شـد

او سـیــدالــبــکــاء حـسـیـنـیـۀ خـداست           گریه سپــاه او شــد و پـا در رکاب شـد

صفحه به صفحه ادعیه های صحیفه اش           نـاگـفـتـه های مـرثـیـه بـود و کـتـاب شد

عـکس غـروب روز دهـم بین چـشم او           با عـکـس آن هـلال سر نـیـزه قـاب شد

یــادش نـمی رود بــدن بـی ســر حـسیـن              یا آن محاسنی که به خونش خضاب شد

رگ های روی حنجـر زخمی گواه بـود           در بــردن ســــر پــدر او شــتــاب شـد

سیــنــه زده بــرای تـنـش مثــل بــادهـا              وقـتـی که نـوحه خوان تنـش آفـتاب شد

دیگر لبش به آب خنک! نه نخورد و رفت           او روضـه دار دائــم طـفـل ربــاب شـد

خاک فلک به روی سرم که نـوشتـه اند           بـا دسـت بـسـتـه وارد بـزم شـراب شـد

شب‌های غربت تو گذشت و سحر نداشت           حتی سحر غم از دل تو دست بر نداشت

در حــیـرتـم کـه سلـسـلـۀ آهـنـیـن مـگـر              جایی ز زخـم گردن تـو خوب‌تر نداشت

زخـم تن تـو را هـمه دیـدنـد و هـیچ کس           غیر از خدا ز زخم درونت خبر نداشت

دنـیا چه کـرد با تو که هـجـده عزیـز تو              تن‌هایشان به روی زمین بود، سر نداشت

هجـده سـر بــریـده بــرایت گـریــسـتـنـد           آهت هــنـوز در دل دشـمـن اثـر نداشت

سوزم بر آن عزیز که در آفتاب سوخت           یک سایبان به جز سرِ پاکِ پـدر نداشت

حـال تـو بــود در دل گــودال قــتــلگــاه              چون بسملی که بال زد و بال و پر نداشت

مهمـان شـام بـودی و بهـر تـو مـیـزبـان           جـز گــوشۀ خرابه مکـانـی دگر نداشت

سـوز شـمـا به سیـنۀ «میـثم» اگـر نـبود           اینـقـدر نخـل ســوخـتـۀ او ثـمـر نداشت

شد تـازه داغ، بـاز به دل هـای اهل بیت            تکـرار شد مـصیبت عـظمـای اهل بیت

با قلب چاک چاک درآغوش خاک خفت            چارم امـام و رهـبر و مـولای اهل بیت

دردا که شد خموش پس از سال ها فراق               آوای روح بـخـش مـسیـحـای اهـل بـیت

بعد شهـادتش به همه خـلـق شـد عـیـان             که اورا چه ها رسیده ز اعدای اهل بیت

آثـار زخـم سـلـسـلـه ها هـم هـنـوز بـود            بر عضو عضو آن گل رعنای اهل بیت

این است آن اسیر که هجـده ستاره دیـد            بـر نــیـزه گـرد مـاه دل آرای اهـل بیت

این است آن امام که با دست بـسته دیـد            چون داغ خویش آبـله بر پـای اهل بیت

این غـیرت اللّهـی ست که می دیـد آمدند            زن هـای شــام بـهــر تـمـاشای اهل بیت

با تـازیـانه گشت جسـارت به عـمّـه اش               روزی که سوخت خانۀ زهرای اهل بیت

"میثم" قسم به فاطمه باور نکردنی ست               این غم، که در خرابه شود جای اهل بیت

طایـر وحی ام و گـردیده جدا بال و پرم           زخم ها مانده ز هر زخم زبان بر جگرم

منـم آن یـار سـفـر کـرده که تا شـام بود           سـر پـاک شـهـدا بر سر نـی هـمسـفـرم

مـردم شـام نخـنـدیـد که بر نـوک سنـان           می کـند گـریــه بـرایـم سـر پاک پــدرم

پـدرم کـشته شد اینک بگـذارید از شـام           عمه و خواهـر خود را به مدینــه ببـرم

خار وخاشاک و کف وکعب نی و سنگ بس است             نـزنـید این همه لبـخـنـد به زخـم جگـرم

سر بـابـا به سر نیـزه و من گام به گـام           با سـر و قـاتل و با عمۀ خود رهسپـرم

دل شب نافله می خـوانم و در حال نماز              سـر نــورانـی بـابـاست چـراغ سـحـرم

همه جا در شـرر نـالۀ "میـثم" پـیداست              شعـلۀ نالـه و سـوز جگـر و چـشم تـرم

به لب آه و به دل خون و به لب اشک بصر دارم         شدم چون شمع سوزان آب و آتش بر جگر دارم

دلم خون شد، نخندید ای زنان شام بر اشکم         که هم داغ برادر دیده، هـم داغ پدر دارم

کـنـد اخـتـر فــشانی آســمــان دیـده ام دائـم         که بر بالای نـیزه هیجده قرص قمر دارم

عدو دست مرا بست و اسیرم بُرد در کوفه         نشد تا جـسم بابایم، ز روی خاک بردارم

تمام عـمر هر جا آب بیـنم اشک می ریزم          من از لب های خشک یوسف زهرا خبر دارم

از آن روزی که ثار الله را کُشتند لب تشنه         به یاد کام خشکـش لحظه لحظه چشم تر دارم

مسافر کس چو من نَبوَد که همراهِ سرِ بابا           چهل منزل به روی ناقۀ عریان سفر دارم

از آن روزی که بالا رفـت دود از آشیان ما          دلی از خیمه های سوخته سوزنده تر دارم

همه از آب رفع تشنگی کردند غیر از من         که هرجا آب نوشم بیشتر در دل شرر دارم

اگر چشمت به آب افتاد "میثم" گریه کن بر من         که آتش در دل و جان بر لب وخون در بصردارم

سید الباکـینم و در عشق غـوغـا می کنم            زنده در شهر مدینه یـاد زهـرا می کنم

من چهل سال است هر لحظه به یاد کربلا            از غم هر روضه ای گریه مجزّا می کنم

پای هربرگ صحیفه نه، که روضه نامه ام            با سرانگشتی زخونِ دیده امضا می کنم

رازق الطفل الصغیر و راحم الشیخ الکبیر            با مناجات سحراین روضه افشا می کنم

آب رنگ خون بگیرد تا که هنگام وضو            یادی از زخـم لـبانِ خشک بابا می کنم

می سپـارم بر هـمـه تا نـشـود اُمُّ البـنـین               صحبت ازضرب عمود و فرق سقا می کنم

تا ببـیـنم بین باغی لالـه پـرپـر می کـنند            بی مهـابـا یـاد جـسـم ارباً اربـا می کنم

با سـؤالی پـُر کـنایه وقت ذبـح گـوسفند               در دلِ درد آشـنا طـرح مـعـمـا می کنم

چون که بابای مرا لب تشنه ذبحش کرده اند               بر سراین قصه با قصاب نجوا می کنم

گر ببینم دختری مویش گره افتاده است            خیلی آهسته گره ازگیسویش وا می کنم

وای زان دم که بینم دختری خورده زمین               گریه ها بر غـربت اولاد زهـرا می کنم

تا که دیدم برده آوردنـد در بازار شهر                یاد شام و ماجرای خواهرم را می کنم

سرخ موئی گفت دنبال کنیزم، بعد ازآن               یاد آن مجلس دو چشم خویش دریا می کنم

ای که اخـلاص در آمیخـتـه با ایـمانت            صبـر و ایـثار در آویخـته از دامانت

روحِ روحانی تو از دم روح القدسی ست            نـفسِ رحـمانیِ تو از نَفَـس رحمـانت

ای خدای عـظمت! قـبـلـۀ مـردان خـدا            بانوی هر دو جهان جان جهان قربانت

زینـبی، رینِ ابی عـالـمه ای فاضلـه ای            توکه هستی؟ که ستوده است تورا یزدانت

چه مبارک سحری داشت علی با زهرا            شـب قـدری که درخـشید رخ تابـانت

شب مـیلاد توآن گاه که خـندید حسـین            تـازه شد روح شفاعت زلب خـندانت

ای بهـار چمن وحی و بهشت پرهـیـز            کـه گلاب عظمت می چکد از دامانت

هیچ کس ای مَثَل فاطمه نشناخت تو را            کــه خدا ساخته در پرتو خود پنهانت

هرکرامت که علی داشت بُوَد درخور تو            هر فضیلت که حسن داشت بُوَد شایانت

بهترین وقت توهنگام نماز است و دعا            کمترین نقدِ تو، در یاریِ قرآن، جانت

گفت مولا: به نماز شبت از ما کن یاد            چه نمازی است تو را اهل دعا قربانت

حِلم بر روی تومشتاق وادب مجذوبت            عشق درکار تو مبهوت وخِرد حیرانت

فضل را مرکز پرگاری و بیرون نبُوَد            خطی و نقـطـه ای از دایرۀ احـسانت

ناظم گردش منظومـۀ شـمسی نـظـرت            آفـتـاب آیـنـه گــردانِ رخ رخـشـانـت

گرچه عبدالله جعفر به کَرم مشهوراست            کـرم او کـمی از رحـمـت بی پـایانت

خواهری، لیک فـداکـاری مـادر بـاشد            با حسیـن بن عـلی بیشتر از امکـانت

دخترِدخترِوحی ای که به هرحادثه بود            پـسـر شیـر خـدا هـمره و هم پیـمانت

قامتت قـائمۀ عرشِ شهادت شد و ماند            جـای گـلـبـوسۀ داغ شـهـدا بر جـانت

غصّه از قصۀ تو سربه گریبان همه عمر            صبـر گوید: که شوم کاش بلا گردانت

جگری نیست که گویم چه ستمها دیدی            طاقتی نیست که خوانم ز غم هجرانت

سَرِ آن قـافـله سالار شهـیـدان بــر نـی            سوخت، ای قافله سالارِ اسیران جانت

نورِ معشوق چو بر حجلۀ محمل تـابید           عشق، از خون جبین کرد حنا بندانت

ازسکوتی که ز فریاد تو در کوفه فتاد            منـعـکـس شد اثـرِ معـجـزۀ فـرمـانت

زینب! ای قـافـله سالارِ همـه خوبی ها            خـوب شد آمـده ام بـاز کـنـار خـوانت

به امیـدِ سـفـر کـرب وبـلا بــار دگــر            التفـاتی، که شوم در حـرمت مهمانت

سربـلـنـدم بنـما وقت سـرازیـری قـبـر            روشنی بخـش، شبم را ز رخ تابانت

باز ای بحـر کـرم! مرحـمتـی تا برسد            بـر دل و جـان مؤیّد نـمی از بـارانت

نمی دانم چه بر سر خامۀ عنبر فشان دارد        كه خواهد سِرّی از اسرار پنهانی عيان دارد

به مدح دختر زهرا مگر خواهد سخن گويد        كه بانغمات منصوری «أنا الحق» برزبان دارد

به آهنگ حسينی مدح خاتون حجـازی را        به صد شور و نواخواهد به عالم رايگان دارد

چه خاتون آن كه اورا نورحق در آستين باشد        چه خاتونی كه جبريلش سر اندر آستان دارد

حـيـا بنـد نـقـاب او بـود عفـت حجـاب او         ز عصمت آفتاب او مكان در لا مكان دارد

بيا عصمت تماشا كن كه از بهر خريداری        در اين بازار يوسف هم كلاف ريسمان دارد

نبوت شأن پيغمبر ولايت در خـور حيـدر        نه اين دارد نه آن دارد نشان ازاين وآن دارد

تكلم كردنش راهر كه ديدی فاش می گفتی        لسان حيدری گويا كه در طی لسان دارد

بودناموس حق آن عصمت مطلق كه ازرفعت        كميـنه چـاكر او پا بـه فرق فـرقدان دارد

بـود نه كـرسی افـلاك كمتـر پـايۀ قـدرش        اگر گويم كه قصر قدر و جاهش، نردبان دارد

ز شرم روی اوباشد كه اين مهر درخشان را        به دامان زمينش آسمان هر شب نهان دارد

زنی با اين همه شوكت نديده ديدۀ گردون        زنی با اينهمه سطوت كه در عالم نشان دارد

چرابا اين همه جاه وجلال وعصمتش دوران         ميان كوچه و بازار، هر سویش مکان دارد

خرد گفتا خموش ای بی خبرازسراين معنی        كه هركس قربش افزونتر، فزونتر امتحان دارد

ندارم باور ار گـویـند، دیـدش دیـدۀ مـردم        که دود آه خویشش مخفی از نامحرمان دارد

سخن آهسته تر باید که شاید بشنـود زهـرا        وگرنه سوز آهش صد خطر برحاضران دارد

اى زينب! اى كه بى توحقيقت زبان نداشت         خـون آبرو، محبّت و ايـثـار، جان نداشت

بى تو حـيا به خاك زمين دفـن گشـته بود         بى تو شرف ستاره به هفت آسمان نداشت

در بـاغ وحـى بيــن دو ريحـانه ی رسول         رعـنـاتـر از تو فاطمه سرو روان نداشت

تـو عـاشـقـى چــو يــوسف زهـرا نداشتى         او چون تو عاشقى به تمام جهان نـداشت

بى تو شكـوفه هاى شهادت فـسـرده بــود           بى تو رياض عشق و وفا باغبان نداشت

آگـاه بود عـشـق، كه بى تـو غـريب بـود           اقرار داشت صبركه بى تو تـوان نداشت

در پـهـن دشت حـادثه، بـا وسعت زمـان           دنيا سراغ، چون تو زنى قهرمـان نداشت

تـاريـخ صتابـران جهـــان جـانگــداز تـر           از قـصّـه صبــورى تــو داستـان نـداشت

هفـتاد داغ بر جگـرت بود و باز خصـم            تنها نه از سـخن، ز سكوتت امان نداشت

گر پـاى صبـر و همّت تو درميان نـبود            اسلام جز به گوشـۀ عـزلت مكان نداشت

كاخ سـتم به خـطـبه تو گشت زيـر و رو           تـابى به پـيـش قـلّـه آتـش فـشـان نـداشـت

اين غـم كجـا بـرم كه گـل دامـن رسـول            آبـى به غـيـر اشك غـم بـاغـبـان نـداشـت

شبها گرسنه خفت و نمـاز نشسته خـواند           سهـم غـذاش داد به طفـلى كه نـان نداشت

او دخت مادريست كه از جـور دشمنـان           حـتّى درون خـانه خـود هـم امـان نـداشت

روزى به زيـر سـايـه پـيـغـمـبــر خـداى           روزى به جز سر شهــدا سايه بان نداشت

زينب اگر نبود، شجـاعـت به گــور بـود           زيـنب اگـر نبـود، شهـامـت روان نداشت

زينب اگـر نبـود، وفــا سـرشكـسـتـه بـود           زينب اگر نبـود، تـن عـشـق جـان نداشت

زينب اگر كمر به اسـارت نـبـسـتـه بــود           آزادى اين چـنـين، شـرف جاودان نداشت

زينب اگـر نبـود پس از كــشتـن حسيــن            گــلـدسـتـه صــفـا، صـداى اذان نــداشـت

ميثم هماره تاكه به لب داشت صحـبـتـى            حرفى بجز مناقـب ايــن خانـدان نــداشت

من آن فـرشته ام كه به دنـيا نشـستـه ام            حـورايه ام و به دامن تـقـوا نشـسـته ام

من چشمه ام جدا شده از كوثر بهشـت            طـوبـايم و بـه گـلشن طاهـا نشـسته ام

عـطر ولايـتم من و پـيچـيده در فـضـا            نـور محـبـتـم كه بـه دلهـا نـشـسـتـه ام

من زينبم كه مظهـر صبر و شهـامتـم            وز مَكرمت به طارم اعلى نشـستـه ام

نور عـلى و فـاطمه در جان من دميـد            چون در كنار حيدر و زهرا نشسته ام

ايـمان آن دو را بـه وراثـت گـرفـته ام            ايـثـار آن دو را بــه تمـاشـا نشـسته ام

من ديــده ام كـلاس دبـسـتـان وحـى را            در پاى درس خواجه اَسراء نشسته ام

دارم نـشــان زَيْـن ابـيـهـا مـن از پـدر            چون در حـريـم اُمّ ابـيـهـا نـشـستـه ام

من تـربـيت به دامن زهـرا گـرفـتـه ام            در بزم اُنس عصمت كبرى نشـسته ام

بابم على چو نقطه بسم الله است و من            چون كسره پاى نقـطه آن با نشسته ام

سنگينى رسالت خونها سبب شده است            من در نمـاز شب اگر از پا نشـسته ام

ازبس كه داغ برجگرمن نشسته است            آتش به جان چو لاله صحرا نشسته ام

با اين مقام، آن همه ديدم ستم ز دَهــر            كز بـارغـم شكـسته و از پـا نشسته ام

در چار سالگى غـم چهل سال دیـده ام            چون در فـراق سـيّـد بـطحا نشـسته ام

من ديده ام شهـادت مادر به چشم خـود            در سـوگ آن حـبـيـبه يكـتـا نشـسته ام

رُخسار غرقِ خون على ديده ام، دريغ            آن دخـترم كه در غـم بـابـا نشـسته ام

داغ حـسن شـرارۀ غـم زد به جان من            در مرگِ آن امـام به غـوغا نشسته ام

در انقـلاب سـرخ حـسينى بـه يـاريش            بـر محـمل اسارت و غـم ها نشسته ام

برخاستم ز جا به هرجا كه او بخواست            وآنجا كه او نشـست من آنجا نشسته ام

يا از غــم شـهــادت عـبـاس سـوخـتـم            يــا در عــزاى زادۀ لـيـلا نـشـسـتـه ام

از پـاى در نيـامـدم از هـر بـلا، ولـى            پيـش سـر حـسيـن من از پـا نشسته ام

آمد سـويم مؤيد و مى گـفت عمه جـان            بـر درگهـت بـراى تـمـنّـا نـشـسـتـه ام

من زينـبم كه رنج فـراوان كـشيـده ام            بـار سـتـم ز گـردشِ دوران كشيـده ام

من زينبم كه قامت همچون كمان من            باشد نشان، زبس غم هجران كشيده ام

من زينبم كه از ستم چـرخ بد مَـنِـش            جور خزان به فصل بهاران كشيـده ام

من زينـبم كه يكّه و تنـها به قـتـلـگاه            بر سـينه، جـسم شاه شهيـدان كشيده ام

من زينبم كه از وطن خود به كربـلا            رنج سفر به شهر و بيابـــان كشيده ام

من زينبم كه خصم جفا پيشه را به دهر            با تاج و تخت، جانب نيران كشـيده ام

من زينبم كه بهر حفاظت، ز دين حق            ظلـم و جـفا ز دشمن يـزدان كشيده ام

من زينبم كه بهر يتيمان خـون جگـر            هر لحظـه آه، از دل سوزان كشيده ام

من زينبم كه كـنـج خـرابه، رقـيّـه را            مانند گُـل به سـينـه و دامـان كشيده ام

من زيـنـبـم كه كـاخ يـزيـد پـلـيــد را            با خطبه هاى خويش به ويران كشيده ام

من زينـبم كه بر سـر نـعـش بـرادرم            جانسوز ناله از دل و از جان كشيده ام

من زينبم كه درصف گرماى رستخيز            حاجت رواى «فائق» هجران كشيده ام

زيـنب اى شـيـرازه ى اُمّ الـكـتـاب            اى بـه كـام تـو، زبـان بـوتـراب

از بـيـانت سربه سر توفـان خـشم            نوح مى دوزد به توفان تو چـشم

در كـلامـت، هـيـبـت شــيـر خــدا            درزبـانت، ذوالـفـقـارمـرتـضـى

بـاز گـو اى جـان شـيـريـن عـلـى            داسـتــان درد ديـــريـــن عــلــى

از همان نخـلى كـه از پاى اوفتـاد            خون پاكش نخل ديـن را آب داد

رازدل را بـــــا زبــــان آه گــفـت            دردهايش را به گوش چـاه گفت

بـاز گــو بـا مــا ز درد فــاطــمـه            ز اشـك گـرم و آه سـرد فـاطـمه

بـاز گـو كـن قـصـه مـسـمـــار را            مـــاجــراى آن در و ديـــوار را

بازگو آن شب على چون مى گريست            در فراق فاطمه خون مى گريست

از بــهـار و از خــزان او بـگـــو            از مـزار بـــى نـشــان او بـگــو

گـو به ما از مجـتـبـى، ابن عـلـى            دردهــــاى آن ولـــىّ بـــن ولــى

ازهمان طشتى كه پر خون شد ازو            دامـن افــلاك گـلـگـون شــد ازو

زينب اى شــمع تـمـام افـروخـتـه            يـادگــار خـيـمـه هـاى ســـوخـتـه

بـــاز گـــو از كـربـــلاى دردهــا            قــصــه نــــامردهــــا و مــردها

بـاز گـو از بــاغــهـاى ســوخـتـه            نـخـل هـاى سـر بـسـر افـروخـتـه

بـاز گو از كـام خــشـك مـشـك هـا            گـريـه هـا و نـالـه هـا و اشــك هـا

بـاز گـو از مـجـلـس شـوم يــزيـد            وان تـــلاوتــهـاى قـرآن مـجـيـد

باز گو از آن سر پُر خاك و خون            لاله رنگ و لاله فام و لاله گون

مـاجـراى آن گـل خـونـيـن دهــان            وان لب پر خون ز چوب خيزران

با دل تنگ تو اين غم ها چه كرد؟            دردها وداغ و ماتـم ها چه كرد؟

فـاطـمـه! گر تو عـلى را همسرى            وز شرافت مصـطفى را مادرى

كار زينب هم گذشت از خواهرى            كــرد در حــق بــرادر، مـادرى

چون تو در دامان،كه دختر پرورد؟            كى صدف، اينگونه گوهر پرور

سوز دعاست همدم شب زنده‌داری‌ت           ای من فدای مقدم شب زنده‌داری‌ت
بر تارک سیاهی شـب تیــغ می‌کشی           ای آفـتـاب پـرچم شب‌ زنـده‌داری‌ت

پروانه‌ وار گرد حـرم چرخ می‌زدی           کـوه صفـا محـرم شب‌ زنده‌داری‌ت
بوی بهـشت می‌وزد از جامـۀ سحـر           ای گل زواپسین دم شب‌زنده‌داری‌ت
ایمن شد ازعذاب جهان تا فرو چکید           بر روی خاک شبنم شب‌زنده‌داری‌ت
روشـن‌ترین طـریقـۀ پیـکـار بـا سـتم           شد هر کتاب اعظم شب‌زنده‌داری‌ت
زنجیرهم به پای تو خونابه می‌گریست            چون شد جدا ز مقدم شب‌زنده‌داری‌ت

آن چه از من خواستی با کاروان آورده ام           یک گلستان گل، به رسم ارمغان آورده ام

از در و دیوار عالم، فتنه می بارید و من           بی پنـاهـان را، بـدیـن دارالامـان آورده ام

اندراین ره از جرس هم، بانگ یاری برنخاست           کـاروان را تا بدیـن جا، با فغـان آورده ام

بس که من منزل به منزل، درغمت نالیده ام           همرهان خویش را، چون خود، به جان آورده ام

تا نگویی زین سفـر با دسـت خالـی آمدم           یک جهان، درد وغم و سوز نهان آورده ام

قصۀ ویرانۀ شام گر نپـرسی، بهتر است           چون از آن گلـزار، پیـغام خزان آورده ام

خرمنی موی سپید و دامنی، خـون جگر           پیکـری بی جان و جسمی ناتوان آورده ام

دیده بودم با یتـیـمـان، مهـربـانی می کنی           این یتـیـمـان را بـه سوی آسـتان آورده ام

دیده بودم، تشنگی از دل قرارت، برده بود           از بـرایـت دامـنـی، اشـک روان آورده ام

تا به دشـت نیـنوا، بهـرت عـزاداری کنم           یک نیـستـان نـالـه و آه و فـغـان آورده ام

تا نـثـارت سـازم و گردم بلا گـردان تـو           در کف خود، از برایت نقد جان آورده ام

نقد جان را ارزشی نبود، ولی شادم،چو مور           هـدیـه ای، سوی سلـیـمـان زمـان آورده ام

تـا دل مهر آفـرینت را نرنـجانـم، ز درد           گوشه ای ازدرد دل را، بر زبان آورده ام

هاتفی پروانه را می گفت کز این مرثیت           در فغـان، اهـل زمیـن و آسـمان آورده ام

اى كه به عـشـقت اسير خـيل بنى‏ آدمـند           سوخـتگان غمت با غم دل خرّمنـــد

هر كه غمت را خريد عِشرت عالم فروخت           با خبران غمت بی خبر از عــالمـند

در شكن طرّه‏ ات بسته دل عـالمى اسـت           وآن همه دل بستگان عقده گشاى همند

تاج سر بـــوالبشر خـاك شهيـــدان تست           كاين شهدا تـــا ابد فخـــر بنى‏ آدمـند

در طلبت اشك ماســت رونق مـرآت دل           كاين دُرَرِ با فروغ، پرتو جام جمند

چون بجهان خرّمى جزغم روى تونيست           باده كشان غمت، مست شراب غمند

عقد عزاى تـــو بس سنّت اســلام و بس           سلسلـه كائـنات حـلـقه ايـن مـاتـمـنـد

گشت چو در كربلا رايت عشــقت بـلنـد           خيل ملك در ركوع پيش لوايت خمند

خاك سر كـوى تـــو زنـده كنـد مـرده را           زانكه شهيدان تو جمله مسيـحا دمند

هر دم از اين كشتگان گرطلبى بذل جان           در قدمت جان فشان با قدمى محكمند

نازم حسين را كه چودرخون خود تپيـد           شـيـواتـرين حـمــاسه عـالـم بـيـافـريـد

ديدى دقـــيق بايـــد و فكرى دقيـــق‏ تــر           تا پى برد به نهضت آن خسرو رشـيد

قامت چو زيربار زر و زور خم نكـرد           در پيش عـزم وهمّت وى آسمان خميد

تا ننگرد مذلّت و خوارى و ظلم و كفـر           داغ جوان و مرگ برادر به ديـده ديـد

بربسته بود باب فـضيلت به روى خـلق           گر قتل او نمی شدى ايـن باب را كليد

بــرگـى بـود ز دفـتـر خــونـيـن كـربـلا           هرلاله و گلى كه به طَرْفِ چمـن دميد

از دامن سـپـيد شـريعت زدود و شُـست           با خـون سرخ خويش، سيه كارى يزيد

يكسان رخ غلام وپسربوسه داد و گفـت           در ديـن مـا سيــه نكـند فـرق بـا سفـيد

بُــد تــشـنــــه عـــدالـت و آزادى بــشـر           آن العطش كه از دل پر سوز میكشيـد

چونان كه گفت خواهر خود را اسير باش           آزاد تـا جهـان شود از قـيـدِ هـر پـلـیـد

بـانـوى بـانـوان جـهـان آنـكـه روزگـار           بعد ازعلى خطابه سرايى چـو وى نديد

لطف كلامش از«امِنَ الْعَدْل» بين كه ساخت            رسـوا يـزيـد و پرده اهـل سـتـم دريـد

خوشبخت ملّتى كه ازاين نهضت بزرگ           گردد ز روى معرفـت و عـقل مستفـيد

(خوشدل) دريغ ودرد كه مابهره كم بريم           زين نهضت مقدّس و زين مكتب مفيـد

قامتت را چو قـضـا بهر شهـادت آراست          با قضا گفت مشيّت كــه قيامت برخاست‏

دشمنت كشت ولى نور توخاموش نگشت          آرى آن جلوه كه فانى نشود نور خداست‏

نه بـقـا كرد سـتـمگـر نه بجــا مـانـد ستـم          ظالم از دست شد و پايــه مظلوم بجاست

زنده رازنده نخوانند كه مرگ ازپى اوست          بلكه زنده است شهيدى كه حياتش زقفاست

دولت آن يافت كه در پاى تو سرداد ولى          اين قبا راست نه برقامت هر بى سروپاست‏

تو در اوّل، سر وجان باختى اندر ره عشق          تا بدانـنـد خـلايق، كه فـنـا شـرط بقـاست‏

منكسف گشت چو خورشيدِ حقيقت بجمال          گر بگـريـنـد ز غـم ديـده ذرّات رواسـت‏

رفت برعرشه نى تا سرت اى عرش خدا          كرسى و لوح و قلم بهر عزاى تو بپاست‏